Butun konusma kayitlarimizi saklamistim. 80 yasimiza geldigimizde elimde bi yigin ciktiyla kapina gelip " baaak" diyecektim. "Bak! Neler neler konusmusuz biz!"
Ama olmadi tabi ki. Zaten ben 80ken sen 84 olacaktin. Illa ki olmayasi varmis iste bi sekilde.

E belki de insanin yasamaya baslayabilmesi icin icindeki baska bi yönünü öldürmesi gerekiyo olabilir. Belki de daha az dusunmesi filan.. sirf bu yuzden bana "mutlu olmak sana hic yakismiyo" diyen insanlar da olmadi degil. Yahu "duzenim bozulmasin" diye her seyden kosa kosa kacan insana soylenecek soz muydu bu simdi yani.. meh!

Dusuncenin biraz derinine inecek olursak, "zaman" kavrami mutsuzluk icin gayet de yeterli bir sebep aslinda.

Ben gercekten cok ozur dilerim ya..
Kimi zaman gozumun icine baka baka, kimi zaman da yuzume bakamadan soylediginiz yalanlar karsisinda "yalan soyluyorsun" diyemedigim icin.
Her insan degerlidir diye dusunerek sizlere hakettiginizden fazla deger verip kendinizi onemli biri gibi hissettirdigim icin.
Caniniz yanar uzulursunuz diye bazi seyleri, eksikliklerinizi, acizliginizi, zaaflarinizi tokat gibi yuzunuze carpmadigim, mutsuz olursunuz diye gozunuze sokmadigim icin..
Iyi niyetimden hareketle suskunlugumu salaklik, kerizlik ve toyluk zannetmenize izin verdigim, sizi benimseyip kendimden ayirmadigim icin..
Koylu kurnazliginizi, ucuz hayatlarinizi, sahip oldugunuz/ olamadiginiz seylerden dolayi sizi asagilamadigim icin..
Ve ben tum bu kosullara ragmen sirf sizi incitmemek icin kendi kendimi psikolojik olarak yiprattigim, beni tukettiginiz icin.
Gercekten ama gercekten tek tek ozur dilerim.. ben her seyden vazgectim ya. Pes ettim. Alin sizin olsun ne varsa. Hepsi sizin olsun. Ben vefasiz ya da kotu biri degilim. Sadece guzel olan ne varsa ona yonelen, bazi kavramlarin icini doldurmaya calisan biriyim.
Sonucta; itin hatri yoksa bile sahibinin de mi hatri yok.. di mi : )

Küçükken peki öldügümüzde ne olacagiz diye sordugumda, ölümden korktuğumu söyledigimde; korkmama gerek olmadığını, öldükten sonra agaç olacagimi, cicek olacagimi, bulut olup yeryüzüne yağacağımı, sonra golgemde hayvanlarin dinlenecegini, oksijen uretecegimi, arıların bal yapmak icin yapraklarima konacagini, uzun uzun köklerim olacağını, yani kisaca doganin ta kendisi olacagimi, hayat olacağımı ve bu döngünün sonsuz olacagini ve hic ölmeyeceğimi söyleyen nefis bi babanin kızıyım ben.
Böyle bi adam ne kadar kötü olabilir ki.

Kendimi bir ağac gibi hissediyorum.
Asırlardır orada bir yerde, uzun uzun dalları ve kocaman sağlam kökleri olan, çok fazla şeye tanıklık etmiş...
Fakat ne olduysa birden bire bir gecede kuruyup tüm yapraklarını döküvermiş bir ağaç gibi. Geriye sadece gövdem kalmış.
Üflesen düşecek...